Details
குமர குருபரர் சுவாமிகள் அவரின் கதை.
"நம் மீனாட்சியை ஒவ்வொரு மனிதனும் நெஞ்சில் வந்து புகுமாறு அழைக்க வேண்டும். ஒரு தாய் ஒரு குழந்தையை எத்தனை வாஞ்சையோடு அழைப்பாளோ ... எத்தனை உரிமையோடு அழைப்பாளோ... எப்படி அலுக்காமல் அழைப்பாளோ... அத்தனை அக்கறையோடு இறையை நாம் அழைக்க வேண்டும். குமரகுருபரர் சொன்னது மன்னருக்குப் புரிந்தது.
"இந்தத் தூணில் இறைவன் இருக்கிறானா என்று இரணியன் இழிவு செய்தான். ஒரு சிறு பாலகனிடம் இடுப்பில் கைவைத்து கர்ஜித்தான். பாலகன் இருக்கிறான் என்று சொன்னதும் இல்லை என்று தூணை உடைத்தான். அணுவைப் பிளந்தது போல செக்கச் செவேலென்று சிங்கம் வெளிவந்தது."
"சிம்மாசனத்தில், கவிராயர், அந்தணரிடம் புரியும் விவாதம் கண்டு மலைத்துப் போனேன். இது வக்காலத்து அல்ல. இது உண்மை. எனவே மூடிவைக்க வேண்டிய அவசியமும் இல்லை. என் ஜாதி, மதம், இனம், மொழி அனைத்தையும் கடந்து உண்மை பேச வேண்டும் என்றால்... பாலகுமாரன், அது அத்தனையையும் கடந்தவர்களால் மட்டுமே செய்யமுடியும். அது உன்னால் முடிந்திருக்கிறது. உனது தாடியும், திருநீறும், சந்தன குங்குமப் பொட்டும் உருவகப்படுத்தும் பாலகுமாரன் வேறு.
