Skip to the beginning of the images gallery

ஹிந்து மஹா சமுத்திரம் - 1 - சோ - Hindu Maha Samuthiram - 1 - Cho - Hindhu Mahaa Samudhram Samutiram Magaa Samudram Samudiram Samuthirum

Store Review (4)

Author:

சோ ராமசாமி - Cho Ramaswamy

Book Type:

Hardbound

Seller : Bookwomb

Chennai,IN

100% Positive Feedback (4 ratings)

Other Products From this seller

More Products

0 Review

Availability: In stock

SKU:

Alnce B 010

₹300.00

இந்திய வரலாறு.

கடின அட்டை/ ஹார்ட்பௌண்ட்;

304 பக்கங்கள்;

மொழி: தமிழ்;

முதற் பதிப்பு: 2007;

பத்தாம் பதிப்பு: 2022.

FREE SHIPPING ON ALL ORDERS.

Prices are inclusive of Tax.

Details

இந்த நூல் ஹிந்து மஹா சமுத்திரம் பாகம் 1, சோ அவர்களால் எழுதி அல்லயன்ஸ் பதிப்பகத்தால் வெளியிடப்பட்டது.

***

வேதங்கள் தொடங்கி, உபநிஷத்துக்கள் வழியே, வேதாந்த சிகரத்தில் ஏறி: சாத்திரம் கண்டு; புராணங்கள் வழங்கி; ஆலயங்கள் எழுப்பி; பக்தி வளர்த்து; சரித்திரம் எழுதி; நீதி பல வகுத்து; சட்டம் இயற்றி; சமூக சிந்தனையில் ஆழ்ந்து; விஞ்ஞானம், கணிதம், இலக்கியம், வானசாஸ்திரம் என்று விரிந்து...ஆழ்ந்து, அகன்ற இந்த சமுத்திரத்தை அதன் கரையோரத்தில் நின்று பார்த்தவருக்கு ஏற்பட்ட பிரமிப்பை, அவர் மற்றவர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிற முயற்சி இது.

***

முன்னுரை:

சமுத்திரம்தான். சந்தேகமில்லை.

தொடங்குவதற்கு முன்னால், ஒரு உறுதி, ஒரு சங்கல்பம்செய்து கொள்கிறேன்.

இப்படி ஒரு செயலைத் துவங்குவதற்கு முன்பாக, செய்யப்படுகிற சங்கல்பத்திற்கான, பொருளைப் பார்த்தாலே - ஹண்து மத விளக்கங்கள், சிந்தனைகள், ஒரு சமுத்திரம்தான் என்பது புரியும்.

அத்ய ப்ரம்ஹண: த்விதீய பரார்த்தே

ச்வேத வராஹ கல்பே

வைவஸ்வத மன்வந்தரே

அஷ்டாவிம்சதி தமே

கலியுகே ப்ரதமே பாத

ஜம்பூத்விபே

பாரத வர்ஷே

பரத: கண்டே

மேரோ: தக்ஷிணே பார்ச்வே

சாலிவாஹன சகாப்தே

அஸ்மின் வர்த்தமானே வ்யவஹாரிகே

ப்ரபாவாதி சஷ்டி ஸம்வத்ஸாராணாம் மத்யே

தாரண நாம ஸம்வத்ஸரே

உத்தராயணே

ஹேமந்த ருதௌ

மகர மாஸே

சுக்ல பக்ஷே

சதுர்த்யாயாம் சுப திதௌ வாஸர:

ப்ருகு வாஸர யுக்தாயாம்

சதபிஷக் நக்ஷத்ர

சுப யோக

சுப கரண

ஏவம் குண விசேஷண விஸிஷ்டாயாம்

அஸ்யாம் சதுர்த்யாயாம் சுப திதௌ...

'இப்போதுள்ள பிரம்ம தேவனின் ஆயுளில், இரண்டாவது பாதி...' என்று தொடங்குகிறது இந்த மந்திரம். இது என்ன? என்ற விளக்கத்தைப் பார்ப்பதற்கு முன்னால், ஒரு காலக்கணக்கு பற்றிய சில விளக்கங்களைத் தெரிந்து கொள்வது நல்லது.

பிரம்ம தேவனின் ஆயுள் என்ன? ஒரு வருடத்திற்கு 360 தினங்களைக் கொண்ட 100 வருடங்கள். அந்த 'தினம்' என்பது பூவுலகக் கணக்கின்படி 432 கோடி வருடங்கள்; அவருடைய 'இரவு'ம் இத்தனை ஆண்டுகளை உள்ளடக்கியது; ஒரு 'தினம் கழிந்த நிலையில், சகல ஜீவராசிகளும் பூவுலக வாழ்க்கையின் முடிவை எய்துகின்றன; அடுத்த 'தினம்' மீண்டும் பிரம்ம தேவனின் படைப்பு நிகழ்கிறது.

பிரம்ம தேவனின் ஒரு தினம் பதினான்காகப் பிரிக்கப்படுகிறது. இந்தப் பிரிவு ஒவ்வொன்றும் ஒரு மன்வந்த்ரம். இந்த மன்வந்த்ரம் ஒவ்வொன்றும் ஒரு மனு என்ற தெய்வத் தந்தையின் கீழ் வருகிறது. ஒவ்வொரு மனுவிற்கும் ஒரு பெயர் உண்டு. அவர் கீழ் வருகிற மன்வந்த்ரம் அவருடைய காலம் ஆகிறது. நாம் இருப்பது வைவஸ்வத மனுவின் காலம். இவர் ஏழாவது மனு.

ஒவ்வொரு மன்வந்த்ரமும் 71 மகா யுகங்களைக் கொண்டவை; நான்கு யுகங்கள் சேர்ந்தது ஒரு மஹா யுகம்; 14 மனுக்களின் கீழ் 14 x 71 = 994 மஹா யுகங்கள் போக, 6 மஹா யுகங்கள் ஒரு மன்வந்த்ரம் முடிந்து மற்றொன்று ஆரம்பமாகிற காலம்.

இப்படி 1000 மஹா யுகங்கள் சேர்ந்தது ஒரு கல்பம். இதுவே பிரம்ம தேவனின் ஒரு தினம். நாம் ச்வேதவராஹ கல்பத்தில் இருக்கிறோம்.

ஒரு மஹா யுகத்தில் அடங்கிய நான்கு யுகங்கள் :

17,28,000 வருடங்கள் கொண்ட, க்ருத யுகம்;

12,96,000 வருடங்கள் கொண்ட, த்ரேதா யுகம்;

08,64,000 வருடங்கள் கொண்ட, த்வாபர யுகம்;

மற்றும் 04,32,000 வருடங்கள் கொண்ட, கலியுகம்.

நான்கு யுகங்களும் சேர்ந்த மஹா யுகம், 43,20,000 வருடங்கள் கொண்டது. இந்த மஹா யுகங்கள், மீண்டும் மீண்டும் வருபவை.

அதாவது, சிரியத்திலிருந்து பார்த்தோமானால் -

நான்கு யுகங்கள் அடங்கிய ஒரு மஹா யுகம் 43,20,000 வருடங்கள்.

ஒரு மனுவின் காலம் 71 மஹா யுகங்கள்,

அதாவது 71 x 43,20,000 = 30,67,20,000 வருடங்கள்;

ஆகையால் 14 மனுவின் காலம் 14 க்ஸ் 30,67,20,000 = 429,40,80,000.

இத்துடன் ஒவ்வொரு மனுவின் காலம் முடிவுற்று, அடுத்த மனுவின் ஆரம்பமாகிற காலகட்டத்திற்காக 6 மஹா யுகங்கள்; அதாவது 6 x 43,20,000 = 2,59,20,000 வருடங்கள்.

ஆக, 14 மனுவின் காலம் என்பது, 429,40,80,000 + 2,59,20,000 = 432,00,00,000 வருடங்கள் = பிரம்மாவின் ஒரு தினம்.

இந்தக் கணக்கை மனதில் வைத்துக் கொண்டு ஆரம்பத்தில் கூறப்பட்ட மந்திரத்தின் விளக்கத்தைப் பார்ப்போம்.

இந்தப் பிரம்ம தேவனின், 51-ஆவது ஆண்டின் முதல் தினமாகிய சமயத்தில் -

ச்வேத வராஹ கல்பத்தில் - வைவஸ்வத மனு காலத்தின் - இருபத்தியெட்டாவது முறையாக வருகிற கலியுகத்தின் முதல் பகுதியாகிய நேரத்தில் -

பூலோகத்தின் ஏழு பகுதிகளில், ஜம்பூத்விபம் என்ற பகுதியில் -

பாரத வர்ஷம் என்கிற பிரதேசத்தில் -

பரத கண்டம் என்கிற இடத்தில் -

மேரு மலையின் தெற்குத் திசையில் -

சாலிவாஹன மன்னர் பெயர் கொண்ட காலத்தில் -

இவ்விவரங்கள் இத்தன்மை கொண்டவையாக இருக்க -

பிரபவ என்று தொடங்குகிற 60 வருடங்களில், தாரண என்கிற வருடத்தில்,

சூரியன் வடக்கு முகமாகத் தெரிகிற உத்தராயணத்தில்,

ஹேமந்த ருது என்கிற பருவத்தில்,

மகர (தை) மாதத்தில்,

வளர்பிறையில்,

நான்காவது தினமாகிய இந்த சுப தினமாகிற - வெள்ளிக்கிழமை,

சதய நக்ஷத்ரம் விளங்குகிற,

சுப நக்ஷத்ரம்,

சுப யோகம்,

சுப கரணம்,

- என்கிற இவ்விதமான சிறப்புகளைக் கொண்ட இந்த நான்காவது தினமாகிய சுபதினத்தில்,

ஹிந்து மஹா சமுத்திரம் என்கிற இந்த தொடரை எழுத முனைகிறேன்...

இந்தச் சங்கல்பத்தில் - உறுதியில் எவ்வளவு விவரங்கள் கூறப் படுகின்றன என்பதே, பிரமிப்பை ஏற்படுத்தக்கூடிய விஷயம்.

'2005-ஆம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம், 14-ஆம் தேதி இதைத் தொடங்குகிறேன்' என்று சொல்வது, இன்றைய நாகரிக உலகின் நடைமுறை வழக்கப்படியானது. ஏனென்றால் இப்போதைய சமுதாயம், இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், தனது சிந்தனை அலைகளை ஓட்டுவதில்லை. அப்படிச் செய்ய முனைகிற சரித்திர ஆராய்ச்சியாளர்கள்கூட, கிறிஸ்துவிற்கு முன்னால் 3000 வருடம்... கிரேக்க நாகரிக காலம்... சீன நாகரிகம்... என்று சுமார் 6000 ஆண்டுகள் பின்னோக்கிப் பார்ப்பதுடன் நின்று விடுகிறார்கள்.

இதையொட்டி, அவர்கள் ஹிந்து மதத்தையேகூட, மிஞ்சி மிஞ்சிப் போனால் ஒரு ஐயாயிரம் வருடத்துச் சமாச்சாரம் போலவே பார்க்கிறார்கள். இது ஒரு யூகமே தவிர, தவறு காண முடியாத கணக்கு அல்ல. இதற்கு சில ஆராய்ச்சிகள் பின்னணியாக இருக்கலாம். ஆனால் அந்த ஆராய்ச்சிகள், 'இதற்கும் முன்னால் ஆதாரம் கிடைக்காது' என்ற தீர்மானத்தின் காரணமாக, ஒரு கட்டத்தில் நின்று விடுகிறவை. இன்றைய ஆராய்ச்சியாளர்களுக்கு அவர்கள் ஏற்கிற வகையான ஆதாரம் கிட்டவில்லை என்பதாலேயே, ஒரு விஷயம் நடக்கவேயில்லை என்று தீர்மானித்துக் கொள்வது அறிவுடைமை ஆகாது. 'இதற்கு முன் என்ன நடந்தது என்பது தெரியவில்லை' என்று கூறினால், அது நேர்மையுடையதாக இருக்கும்.

தெரியவில்லை. அதுதான் நமது நிலைமை.

'எங்கள் தாய்' என்ற கவிதையில் பாரதியின் "தொன்று நிகழ்ந்தது அனைத்தும் உணர்ந்திடும் சூழ்கலை வாணர்களும் - 'இவள் என்று பிறந்தவள்?' என்று உணராத இயல்பினளாம் எங்கள் தாய்" என்று கூறுவது போல, ஹிந்து மதம் என்று பிறந்தது என்று கூறக் கூடியவர் எவருமில்லை.

அதனால், வேதங்கள், இதிஹாசங்கள், புராணங்கள் போன்றவை கூறுகிற கணக்கைத்தான் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். அதன்படி பார்த்தால், நமது சரித்திரம், பல கோடி நூறாயிரம் ஆண்டுகளுக்குச் சொந்தமானது.

'இதை எப்படி நம்புவது?' என்று கேட்கலாம்.

இதற்குப் பதில் அளிக்கிற வகையில், ஒரு எதிர்க் கேள்வியைக் கேட்க முடியும். 'ஹிந்து மத சரித்திரம் சுமார் 5000 ஆண்டுகளுக்குட்பட்டதுதான் என்று மட்டும் எப்படி நம்புவது?'. அதற்கு முந்தைய ஆதாரம் கிடைக்கவில்லை என்பதாலா? எது ஆதாரம்? மேலை நாடுகளின் சரித்திர ஆசிரியர்கள் எதை ஏற்கிறார்களோ, அதுதான் ஆதாரம் என்பதை எப்படி ஒப்புக் கொள்வது?

சரி, அதுதான் போகட்டும். ஆதாரம் இல்லை. அதனால், அதற்கு முன் ஹிந்து மதம் இருந்ததில்லை என்று ஆகிவிடுமா? இப்போது 80 வயதாகிற ஒரு தனி மனிதனை எடுத்துக் கொள்வோம். அவனுக்குத் தன்னுடைய காலம் (1925-2005) தெரியும்; தன்னுடைய தகப்பனார்க் காலம் (1900-1985) கேள்விப்பட்டதாலும், புகைப்படங்களைப் பார்த்ததாலும் தெரியும்; தன்னுடைய தாத்தா காலம் பற்றித் தந்தை சொல்லித் தெரியும். அதற்கு முன்னர்? அதற்கும் முன்பு? ஃபோட்டோ இல்லை; ஓவியம் இல்லை; கடிதம் இல்லை; சுவடி இல்லை... கேள்விப்பட்டதும் இல்லை. ஆதாரமே கிடையாது. அப்படியானால் சுமார் கி.பி.1700-ஆவது ஆண்டுக்கு முன்னால் தன்னுடைய குடும்பத்தில் யாருமே இருந்ததில்லை என்று, அந்த மனிதன் தீர்மானித்துக் கொள்ள வேண்டியதுதானா? அது பிதற்றலாக அல்லவா இருக்கும்?

தன் குடும்பத்தின் தோற்றம் ஏதோ ஒரு சில நூற்றாண்டுகளுக்கு முந்தையதுதான் என்று தனி மனிதன் பிதற்றலாக நினைத்துக் கொண்டால் - அது அவனுக்கோ, வேறு யாருக்கோ பெரிய நஷ்டமல்ல என்று கூற வாய்ப்புண்டு. ஆனால் ஒரு சமுதாயம் இப்படி நினைத்துக் கொண்டுவிட்டால், அது அந்தச் சமுதாயத்திற்கும், அது சார்ந்த மதத்திற்கும், அது தோன்றி வளர்ந்த தேசத்திற்கும், பெரிய நஷ்டம்.

இந்த நஷ்டத்தை நாம் மனமுவந்து ஏற்றிருக்கிறோம். 'ஏன் என்றால், நாம் அறிவாளிகள்; அறிவுபூர்வமாகத்தான் எதையும் பார்ப்போம், ஏற்போம். ஆகையால், அறிவுபூர்வமாகக் கூறப்படுவதை ஏற்று, ஹிந்து மதத்தின் வயது 5000 வருடங்களுக்கு மேல் இருக்க முடியாது என்ற தீர்மானத்திற்கு நாம் வந்திருக்கிறோம்' என்று சொல்லலாம்.

ஆனால் அந்தச் சொல்லில் நியாயமோ, தர்க்கவாதமோ இருக்குமா? பார்ப்போம்.

'சுமார் 5000 வருடங்களுக்கு முன் - அதாவது கி.மு.3000-க்கு முன், ஹிந்து மதம் இருந்தது கிடையாது' என்ற முடிவு எப்படி ஏற்பட்டது? சில சரித்திர ஆராய்ச்சியாளர்கள் இப்படிச் சொல்லியிருக்கிறார்கள் என்பதால், இந்தச் சிறிய வயது ஹிந்து மதத்திற்கு நிர்ணயம் செய்யப்பட்டது.

சரி, அந்த ஆராய்ச்சியாளர்கள் அல்லது அறிஞர்கள், எப்படி இந்த வயதை நிர்ணயத்தைச் செய்தார்கள்?

"யூகத்தின் அடிப்படையில் வேதங்களுக்கு - போனால் போகிறது என்று கொசுறாகக் கொஞ்சம் கூடப் போட்டுக் கொடுத்து - கி.மு.3000 என்ற வயது நிர்ணயம். இதைக்கூட சில கண்டிப்புப் பேர்வழிகள் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை; 'அதெல்லாம் ரொம்ப அதிகம்; கி.மு.1500-க்கு முன்னால் வேதமும் கிடையாது ஒன்றும் கிடையாது' என்பது அவர்களுடைய தீர்மானம். இன்னமும் சிலர், பெரிய மனது பண்ணி, ஒரு சலுகை கொடுத்து, 'கி.மு.2000-த்தில் வேதம் வந்திருக்கலாம்' என்றார்கள்; ஆனால் உடனேயே கறார் வந்துவிட்டது; 'கி.மு.2000-த்தில் வேதங்களின் ஒரு பகுதி, பின்னர் பல நூறு வருடங்களில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகச் சேர்க்கப்பட்டு விட்டது' என்பது இவர்களுடைய தீர்ப்பு.

கிட்டத்தட்ட கறிகாய் பேரம் மாதிரிதான். 'இது ரொம்ப அதிகம்... சரி இவ்வளவு வைத்துக் கொள்... அய்யய்யோ, அது ரொம்ப அதிகம்; சரி இந்தா, கொசுறு வைத்துக் கொள்...' என்ற ரீதியில் வேதங்களின் வயது நிர்ணயம் செய்யப்பட்டிருக்கிறது என்பது இந்த அறிஞர்களின் எழுத்துக்களிலிருந்து தெளிவாகவே தெரிகிறது.

இந்த மாதிரி ஒரு வயது நிர்ணயம் செய்யப்பட்டதற்கு என்ன அடிப்படை? 'ஸம்ஸ்க்ருதத்திற்கும், சில ஐரோப்பிய மொழிகளுக்கும் ஒற்றுமைகள் இருக்கின்றன. ஆகையால் இவை எல்லாமே ஒரே தாய்க்குப் பிறந்தவை. அந்தத் தாய் மொழி எதுவாக இருந்தாலும் சரி, அது கி.மு.3000-க்கு முன்பு இருந்திருக்கு வாய்ப்பில்லை என்பதால், ஸம்ஸ்க்ருதம் உட்பட எல்லா குழந்தை மொழிகளும் கி.மு.3000-க்குப் பின் வந்தவைதாம்' - இது ஓர் அடிப்படைக் காரணம்.

இந்த வாதத்தில் பல யூகங்கள் இருக்கின்றன. கி.மு.3000-க்கு முன் எந்த மொழியும் இருக்கவில்லை - என்று ஏன் யூகம் செய்கிறார்கள்? ஏன் என்றால், அதற்கான சான்றுகள் மேலை நாடுகளில் இல்லை. அப்படியிருக்க, இங்கு மட்டும் ஒரு மொழி இருந்தது என்றும், வேதங்கள் வந்தன என்றும் எப்படி ஒப்புக் கொள்வது?

சரி, அவர்கள் குறிப்பிடுகிற ஐரோப்பிய மொழிகளுக்கும், ஸம்ஸ்க்ருதத்திற்கும் இடையே உள்ள எத்தனை ஒற்றுமைகளை அவர்கள் சுட்டிக்காட்டுகிறார்கள்? ஒரு சில சொற்கள் - அவ்வளவுதான். ஆயிரக்கணக்கில் அல்ல - நூற்றுக்கணக்கில் அல்ல - டஜன் கணக்கில்கூட அல்ல - சில சொற்களை வைத்துக் கொண்டு, இவற்றுக்கெல்லாம் தாய் ஒருவர்தான் என்று முடிவு கட்டிவிட்டார்கள்.

சரி, அந்த ஒரு சில சொற்கள், ஒரே மாதிரியாக இருக்கின்றன என்றே வைத்துக் கொள்வோம். ஏன் ஸம்ஸ்க்ருதத்திலிருந்து, ஒரு சில சொற்கள் வேறு மொழிகளுக்குப் போய்க் கலந்திருக்கக் கூடாது? ஏன் என்றால் - அது மேலைநாட்டு மொழி அல்ல, அதனால்தான்.

மொழி ரீதியாக மட்டும் இவர்கள், ஹிந்து மதத்திற்கு வயது நிர்ணயம் செய்தார்கள் என்று நான் சொல்லவில்லை - அது ஒரு முக்கியமான டெக்னிக்காக அமைந்தது. அதைத் தவிர அகழ்வாராய்ச்சி. இதில் 'கார்பன் டேட்டிங்' என்று ஒரு முறை வந்தது. அதற்கு முன்வரை செய்ததெல்லாம் தவறு என்று இவர்களே கூறுவது போல - 'இது மிகவும் சரியான வழிமுறை' என்று அறிவித்தார்கள். 'இதுவும் சரியில்லை' என்று எப்போது ஒரு நிபுணர் கூறுவாரோ தெரியாது. அப்படிக் கூறாதவரையில் இதுதான் சட்டம். இதன்படி நமது நாகரிகத்தின் வயது, கி.மு.3000-க்கு மேல் கிடையாது என்று ஆகிவிட்டது.

இத்துடன் சேர்ந்து, 'ஆரிய படையெடுப்பு நடந்தது; ஆரிய நாகரிகம் பரவியது; அதற்கு முன் இருந்ததெல்லாம் மறைந்தது; ஆரியர்கள் வந்த பிறகு அவர்கள் வேதங்களைக் கற்பனை செய்தனர்...' என்பது போன்ற கண்டுபிடிப்புகளையும் நமது நாட்டு அறிஞர்கள் ஏற்றார்கள்.

பின்னர் ஓர் அத்தியாயத்தில் இவற்றையெல்லாம் விவரமாகப் பார்ப்போம். ஹிந்து மத தோற்றத்திற்கு ஒரு வயது நிர்ணயம் செய்து, சான்ஸ்க்ருத மொழியை ஒரு கால வரையறைக்குள் அடக்கி, நமது சரித்திரத்தையே நேற்றைய செய்தியாக்கி, மனித நாகரிகத்திலும், சிந்தனையிலும் நாம் எட்டியிருந்த உயரத்தைத் தவிடு பொடியாக்கி விடுகிற திட்டம் எப்படித் தோன்றி எவ்வாறு செயல்படுத்தப்பட்டது என்ற விவரத்தைப் பார்த்தால்தான் - மேலே நான் கூறியுள்ள கருத்துக்களை ஏற்பது சிலருக்காவது சாத்தியமாகும். இதைப் பின்னர்ப் பார்ப்போம்.

இப்போது ஒரு விஷயம். சமீபத்தில் சுனாமி இழைத்த பேரழிவை நாம் கண்ணால் பார்த்தோம். அது விளைவித்த கொடுமை, எத்தனை பேரை எவ்வளவு கொடுமையாக பாதித்து விட்டது என்பது நாம் அறிந்த விஷயம். இந்தச் சுனாமி அலைகளால் அந்தமானில் சில தீவுகளே காணாமற் போய்விட்டன; சில தீவுகள் ஒன்றாகச் சேர்ந்துவிட்டன. இத்தனைக்கும் இது சாதா சுனாமி. உண்மையான சுனாமியின் வேகமும், அது எழுப்புகிற அலைகளின் உயரமும் பன்மடங்கானவை என்றும், அது விளைவிக்கக் கூடிய அழிவு, பயங்கரமானதாக இருக்கும் என்றும் கூறப்படுகிறது. இந்த சாதாச் சுனாமியினால் அழிக்கப்பட்ட ஒரு பகுதியை எடுத்துக் கொள்வோம். அங்கே ஓர் ஆராய்ச்சி நடக்கிறது; அங்கு இருந்தவர்கள் எப்படி வாழ்ந்தார்கள் என்பதற்கு வேறு எந்த ஆதாரமும் கிடையாது; அழிவிற்குப் பிறகு என்ன எஞ்சி நிற்கிறதோ அதுதான் ஆதாரம்.

அப்படிப்பட்ட பகுதியில், எல்லாமே அலைகளால் அடித்துக் கொண்டு போய்விட்ட நிலையில், அகழ்வாராய்ச்சியில் கிட்டுவது ஒரு சில விஷயங்கள்தாம். ஒரு பானையின் ஒரு சில துண்டுகள்; குழந்தைகள் விளையாடுகிற பொது ஒரு பாறையில் கிறுக்கிய சில கோடுகள்; சில சிறுவர்கள் பயன்படுத்திய 'கவண்' அல்லது கவண் வில்லின் கட்டைகள் சில. இந்த மாதிரி பொருட்களை வைத்துக் கொண்டு ஆராய்ச்சி செய்தால், என்ன முடிவு வரும்? 'அந்தப் பகுதியில் வாழ்ந்த மனிதர்களுக்கு எழுதப் படிக்கத் தெரியாது; கோடுகள்தாம் அவர்கள் எழுத்து; அவர்களுக்குக் கவண்தான் ஆயுதம்; பானை செய்கிற அளவிற்கு தொழில் முன்னேற்றம் - அதற்கு மேல் கிடையாது...' என்றெல்லாம் முடிவு கட்ட வேண்டியதுதான்.

கண்ணெதிரே பார்க்கிற காலத்தைப் பற்றிய ஆய்வு என்பதால், இப்போது இப்படி ஓர் ஆராய்ச்சி நடந்தால், அது பிதற்றல் என்பது நமக்கு உடனேயே புரிந்து விடும். ஆனால் இதுவே பழங்காலத்தைப் பற்றியது என்றால் - 'சரி. நிபுணர்கள் சொல்கிறார்கள். அதனால் சரியாகத்தான் இருக்கும்' என்று ஏற்க வேண்டியதுதான்.

'கார்பன் டேட்டிங்காக இருந்தாலும் சரி - ஒரு பழங்கால மரத் துண்டின் வயதைக் கணக்கிடுகிற 'டெண்ட்ரோக்ரோனாலஜி' என்ற வழியாக இருந்தாலும் சரி - எல்லாமே கேள்விகளுக்குரியவைதான். உண்மையான நிபுணர்கள் இவற்றில் தவறு நிகழ வாய்ப்பே கிடையாது என்று கூறத் தயங்குவார்கள். அதனால்தான், மனித இனத்தின் சரித்திரம், பலமுறைகள் பின்னோக்கிச் தள்ளப்பட்டு விடுகிறது. அதனால்தான் சில இனங்களின் சரித்திரம் திருத்தி எழுதப்பட்டு வருகிறது.

ஆனால் நாமோ, நமது தலையில் ஆங்கிலேய பிரம்மன் எழுதியது, அழித்து எழுத முடியாத எழுத்து என்று தீர்மானித்து விட்டோம். அப்படித் தீர்மானித்து, நமது சரித்திரம் கி.மு.3000-க்கு முற்பட்டதல்ல என்று முடிவு செய்துவிட்டோம். அதிலிருந்து மாற மாட்டோம்.

ஏனென்றால், நாம் அறிவாளிகள் - அதாவது அறிவாளிகள் என்று நினைத்துக் கொண்டு விட்டவர்கள். அதனால் நம்மை யாராலும் மாற்ற முடியாது. பர்த்ருஹரியின் 'நீதி சதகம்' என்ற நூலில் ஒரு ஸ்லோகம் :

அஞ: ஸூகமாராத்ய:

ஸூகதராமாராத்யதே விசேஷஞ:

ஞானலவ துர்விதக்தம்

ப்ரும்மாபி நரம் ந ரஞ்சயதி:

இதன் பொருள் : 'அறியாதவனை எளிதில் திருப்தி செய்து விடலாம்; அறிந்தவனை, அதைவிட எளிதில் திருப்தி செய்துவிட முடியும்; மிகக் குறைவாகவே அறிந்து, எல்லாவற்றையும் அறிந்து விட்டவன் போல் நினைத்துக் கொள்பவனை, ப்ரம்மனாலும் திருப்தி செய்ய முடியாது'.

நான் அறியாதவன் - அதனால் விவரமறிந்த சிலருடைய எழுத்துக்களைப் பார்த்து, நான் அடைந்த திருப்தியை - வாசகர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்வதே, இந்தத் தொடரின் நோக்கம்.

விவரமறிந்த சிலருடைய எழுத்துக்களைப் பார்த்து நான் அடைந்த திருப்தியை, வாசகர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்வதே இந்தத் தொடரின் நோக்கம் - என்று நான் குறிப்பிட்டிருந்தேன். 'ஏன்? எப்படி?' என்ற கேள்விகளைக் கேட்டுக் கொண்டே இருப்பது தான் அறிவுடையோரின் அணுகுமுறை என்றால் - ஆராய்ச்சி ரீதியான விஷயங்களைக்கூட நம்மால் ஏற்க முடியாமல் போகும் என்ற என் கருத்தையும் சொல்லியிருந்தேன்.

மஹாபாரதத்தில் ஒரு நிகழ்ச்சி. ஒரு யக்ஷனின் வசமிருந்த குளத்திலிருந்து நீர் எடுக்க முயற்சித்த பாண்டவ சகோதரர்களில் நால்வரை அந்த யக்ஷன் செய்துவிட்டு நிலையில், தருமபுத்திரர் அங்கு வருகிறார். தனது கேள்விகளுக்குப் பதில் சொல்லுமாறு யக்ஷன் கூற, 'யஷப்ரச்னம்' என்ற யக்ஷனின் கேள்விகள் - தர்மபுத்திரரின் பதில்கள் அடங்கிய பகுதி அங்கே தொடங்குகிறது.

யக்ஷன் கேட்ட கேள்விகளில் ஒன்று : 'பின்பற்ற வேண்டிய வழி எது?'

இதற்கு தர்மபுத்திரர் அளித்த பதில் : "வேதங்கள், ஸ்மிருதிகளைக் கற்றறிந்து, பின்பற்ற வேண்டிய வழி எது என்பதை அறிந்து கொள்ளலாம் என்றால், அது அவ்வளவு எளிதாக முடிகிற முயற்சி அல்ல. ஆழ்ந்து கவனிக்காமல், மேலோட்டமாக இவற்றை அறிபவனுக்கு, அவை முரண்பாடு நிறைந்தவையாகவே தோன்றும். ரிஷிகளின் கருத்துக்களின்படி நடக்கலாம் என்றால், அவர்கள் பற்பல வகைகளில் பிரச்னைகளை அணுகுகிறார்கள். ஆக, தர்மத்தை முழுமையாக அறிவது என்பது சிக்கலான விஷயமாகவே இருந்து வருகிறது. ஆகையால், நமது பெரியோர்கள் சென்ற வழியே நாம் பின்பற்ற வேண்டிய வழி."

வேதங்களையும், ஸ்ம்ருதிகளையும், ரிஷிகளின் வாக்கியங்களையும் முழுமையாகப் புரிந்து கொள்வது தர்மபுத்திரருக்கே கடினமான விஷயமாக இருந்திருக்கிறது. அவரோ, மஹாபாரதத்தில் வருகிற எண்ணற்ற மன்னர் வகுப்பினரில், பீஷ்மருக்கு அடுத்தாற்போல தர்மத்தை அறிந்தவர். 'நூல் விலக்கிய செய்கைகள் அஞ்சும் நோன்பினோன்' என்று மகாகவி பாரதியார் வர்ணிக்கிற மாதிரி - நூல்களைப் புரிந்து கொண்டு அவற்றால் 'கூடாது' என்று விலக்கப்பட்ட செயலைச் செய்வதற்கு அஞ்சுகிற விரதமுடையவர். அவருக்கே கடினமான விஷயம், என்னைப் போன்ற சர்வ சாதாரணமான மனிதனுக்கு, சமுத்திரத்தை நீந்திக் கடந்து விடுகிற முயற்சிதான்!

அதனால்தான், பெரியவர்கள் பலர், பண்டிதர்கள் பலர், அருளுடையவர்கள் பலர் கூறியிருக்கிற விளக்கங்களை ஏற்று, அதன் அடிப்படையில் இந்த தொடரை எழுத முனைந்துள்ளேன். இந்தத் தொடரில், சொல்லப்படுகிற விவரங்களுக்கு ஆதாரமான நூல் எது என்பதை ஆங்காங்கே குறிப்பிட்டுக் கொண்டே போனால், இது ஏதோ பாட புஸ்தகம் மாதிரி ஆகிவிடும். ஆகையால், இதற்கு ஆதாரமான நூல்களின் பட்டியலைத் தொடரின் முடிவில் கொடுப்பது பொருத்தமாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.

விவரங்கள் - என்று நான் சொல்கிறபோது, 'முழு விவரங்கள்' என்று எடுத்துக் கொண்டு, பயந்துவிட வேண்டாம். ஒரு நல்ல அறிமுகம் கிட்டுகிற அளவிற்கு விவரங்களை நாம் பார்த்தாலே போதும்; ஏனென்றால் இது பண்டிதர்களுக்காக, பண்டிதனால் எழுதப்படுகிற தொடர் அல்ல; ஓரளவாவது தெரிந்து கொள்ள முயல்பவன் செய்கிற முயற்சி இது. சொல்கிறவனின் குறைகளை மீறி, சொல்லப்படுகிற விஷயத்தின் மேன்மை வெளிப்படும் என்று நம்புகிறேன்.

ஹிந்து மதம் எத்தகையது? சொல்ல முடியாது. இயற்கைக்கு உவமையை யார் சொல்வது? அதுபோலத்தான் இதுவும். அத்தனை வடிவங்கள்; அத்தனை புதுமைகள்; அத்தனை வனப்புகள்; அத்தனை பசுமைகள்; அத்தனை வண்ணத்துக் கலவைகள்; அத்தனை சுடரொளி வீசும் சிகரங்கள்; அத்தனை ஒளித் திரள்கள்! அதனால்தான் மகாகவி பாரதி வான் சுடர் பற்றி, 'கணம் தோறும் ஒரு புதிய வண்ணம் காட்டி, காளி பராசக்தி, அவள் களிக்கும் கோலம்' என்று வர்ணித்தார்.

விக்ரஹ ஆராதனைக்கு ஹிந்து மதத்தில் நிறையவே இடமுண்டு; ஆனால் அது விக்ரஹ வழிபாடே இறுதிப் பாதை என்று கூறவில்லை.

விதியின் வலிமையை ஹிந்து மதம் வற்புறுத்துகிறது; ஆனால் விதி வழியே சென்று முடி என்று அது கூறவில்லை.

வர்ணங்கள் என்ற வகுப்புகளை வரையறுப்பது ஹிந்து மதம்; ஆனால் மனிதர் அனைவரும் சமம் என்று அடித்துச் சொல்வதும் அதே மதம்தான்.

பல தெய்வங்களைக் காட்டுவதும் ஹிந்து மதம்தான்; இறுதி தத்துவம் ஒன்றுதான் என்று அறிவுறுத்துவதும் அதே மதம்தான்.

யாகங்கள் பலவற்றிற்கான வழிமுறைகளை வகுத்து, அவற்றின் உயர்வைக் கூறுவதும் ஹிந்து மதம்தான்; யாகங்கள் மூலம் இறைவனை நீ உணர்ந்துவிட முடியாது என்று நினைவுபடுத்துவதும் அந்த மதம்தான்...

இப்படி நேர் எதிரான விஷயங்களைச் சொல்கிற ஒரு மதத்தை எப்படிப் புரிந்து கொள்வது? கேட்பவனின் தன்மை, அவனுடைய மனப் பக்குவம்; அவன் நிற்கிற சூழ்நிலை; அவன் கடக்க வேண்டிய கட்டங்கள்; அவன் வாழ்கின்ற காலம்... போன்ற பலவற்றைப் பொறுத்து, ஹிந்து மதம் அவனுக்குரியதைக் கூறுகிறது. அதனால்தான், இத்தனை வடிவங்கள்.

வேதங்களிலுருந்து தொடங்கி, பல நூல்கள் கூறுவதையும் ஓரளவாவது தெரிந்து கொண்டால், ஹிந்து மதத்தில் காணப்படுகிற முரண்பாடுகள் என்று நாம் நினைப்பவை - உண்மையிலேயே, மனிதனை ஒருமைப்படுத்துகிற முயற்சியின் பல தோற்றங்கள் தாம் என்பது புரியும். பல்வேறு மனநிலைகளைக் கொண்ட மனிதர்களும், இறுதி தத்துவத்தின் இயல்பை உணர்வதற்காக, ஹிந்து மதம் அமைத்துத் தந்துள்ள பாதைகள் பலவாயினும் - அவை செல்லும் திசையும், அடைய முற்படுகிற இலக்கும் ஒன்றானவையே.

இப்படிப்பட்ட மதத்தின் வீச்சைப் புரிந்து கொள்ள, அதன் தத்துவங்களையும், அந்தத் தத்துவங்களை ஏற்ற சிந்தனையாளர்களின் சாதனைகளையும் நாம் ஓரளவாவது பார்க்க வேண்டும். ஆனால் எதைப் பார்ப்பது, எதை விடுவது?

இதற்கு என்ன ஆரம்பம் - என்று எவராலும் கூற இயலாத, நான்கு வேதங்கள்; ஓர் அற்புத தத்துவ விசாரணையை நடத்திய உபநிஷதங்கள்; வேதங்களுடன் தொக்கி நிற்கிற ஆறு வேத அங்கங்கள்; வேதங்களை விளக்குகிற மீமாம்ஸை என்கிற நூல்கள்; தர்க்க சாத்திரமாக விளங்குகிற 'நியாயம்'; மன்னர் வரிசை, பக்தர்கள் வரலாறு, சிருஷ்டியின் விவரம், பூகோளம் என்று பல விஷயங்களை உள்ளடக்கிய புராணங்கள்; இது இவ்வாறு நடந்தது என்கிற பொருள் கொண்டு, தர்மத்தின் சூட்சுமத்தையும் விளக்கி, நடைமுறை வாழ்க்கைக்குரிய தர்மங்களையும் விவரித்துச் சொல்கிற இதிஹாசங்கள்; இது யுத்த சாஸ்திரம் - இது யோக நூல்- இது ஸந்யாஸ தர்மம் - என்றெல்லாம் அவரவர் பார்வைக்கேற்ப காட்சி தருகிற பகவத் கீதை; அர்ஜுனனுக்குப் பகவத் கீதையை உபதேசித்த ஸ்ரீ கிருஷ்ணர்; உத்தவருக்கு அருளிய ஞான உரையாகிய உத்தவ கீதை; அதை உள்ளடக்கிய சிறப்பு வாய்ந்த புராணமாகிய ஸ்ரீமத் பாகவதம்; அடிப்படைக் கேள்விகளை ஆராய்கிற வியாசரின் ப்ரம்ம ஸூத்திரங்கள்; ராமருக்கு வசிஷ்டர் செய்த உபதேசத்தைக் கூறுகிற யோகவாஸிஷ்டம்;

இன்று உலகம் முழுதும் அறியத் துடிக்கிற யோக வழிமுறைகளை அறிமுகம் செய்து, அதன் ஆழத்தை விளக்குகின்ற பதஞ்சலியின் யோக ஸூத்ரங்கள்; தேவர்கள், கந்தர்வர்கள், அஸூரர்கள், ராக்ஷஸர்கள் என்ற பிரிவுகளின் விளக்கங்கள்; பலத்த கண்டனத்திற்குள்ளாகியுள்ள மனு ஸ்ம்ருதியும், மற்ற பல ஸ்ம்ருதிகளும் வகுத்துள்ள வழிமுறைகள்; ஸ்வர்க்கம், நரகம், மோக்ஷம் என்பன பற்றிய விரிவுரைகள்; ப்ரம்மச்சர்யம், இல்லறம், வனவாஸம், சன்யாஸம் என்கிற நான்கு நிலைகள்; நன்கு வர்ணங்கள் தோன்றி, பின்னர் வந்த ஜாதி பிரிவுகள்; சங்கரர், ராமானுஜர், மத்வாச்சார்யார் ஆகியோர் கண்ட மூன்று வேதாந்த வழிமுறைகள்; பல தெய்வங்கள், உருவ வழிபாடு ஆகியவற்றின் உள்ளர்த்தம்; யாகங்கள், பூஜைகள், பண்டிகைகள், உற்சவங்கள்; தாந்த்ரிகமும், விபரீதமான வழிமுறைகளைக் கூறுகிற வாமாசாரம் என்கிற சாத்திரமும்; நாயன்மார்கள், ஆழ்வார்கள், கபீர்தாஸர், துளசிதாஸர் போன்ற பக்தர்கள் காட்டிய உண்மைகள்; நாலாயிர திவ்ய ப்ரபந்தமும், சைவ சித்தாந்தமும் வகுத்துக் கொடுக்கிற பாதைகள்; ராஜ நீதிகளையும், மனித தர்மத்தையும் உணர்த்துகிற விதுர நீதி; தாட்சண்யமற்ற அரசு முறையைக் கூறுகிற கணிக நீதி; ஆட்சியை நடத்திச் செல்ல தேவையான அமைப்புகளையும் விவரித்து, சட்டத்தையும் கூறுகிற அர்த்தசாஸ்திரம்; மன்னர் பர்த்ருஹரியின் நீதி மற்றும் வைராக்கிய நூல்கள்; பஞ்சதந்திர கதைகள்; சட்டம் இயற்றிய நூல்கள்; ஹிந்து மதத்திலிருந்து பிரிந்து தோன்றிய புத்த, ஜைன, சீக்கிய மதங்கள் போதிக்கும் தத்துவங்கள்... என்று ஹிந்து மத நூல்களிலிருந்தும் அதைச் சார்ந்தவர்களின் சிந்தனைகளிலிருந்தும் ஆன்மீகம் முதல் அரசியல் வரை பல விஷயங்கள் கூறப்பட்டுள்ளன. இவற்றுடன், விஞ்ஞானத்திலும், கணிதத்திலும், மருத்துவத்திலும் கூட இவர்களுடைய பெரும் பணி பற்றிய விளக்கங்களும் இருக்கின்றன.

இவற்றில் எதைச் சொல்வது, எதை விடுவது? எதை மேலெழுந்த வாரியாகப் பார்ப்பது, எதைச் சற்று விவரமாகவே கவனிப்பது? எதைச் சொல்ல என்னால் இயலும், எதை நெருங்கவும் என்னால் இயலாது?

கடவுள் விட்ட வழி. ஆரம்பிக்கிறேன்.

- சோ.

*

பொருளடக்கம்:
முன்னுரை
அத்தியாயம்:-
01.பெயர் வந்த விவரம்;
02.ஆதாரமாக எதைச் சொல்வது? ;
03.சப்தத்தின் சக்தி;
04.மரம், பூ, காய், பழம்!;
05.உலக நன்மைக்காக...!;
06.யாகங்கள்;
07.யாகங்களில் உயிர் பலி கிடையாது!;
08.வேதம் கூறும் நன்மொழிகள்;
09.யாகங்கள் போன்ற சடங்குகள் போதுமா?;
10.ஒரு விவாதம்!;
11.ஆறு தத்துவங்கள்;
12.அவனிடமிருந்தே அனைத்தும் தோன்றின;
13.எத்தனை தெய்வங்

More Information

More Information
SKU Code	Alnce B 010
Weight in Kg	0.800000
Dispatch Period in Days	3
Brand	Bookwomb
Author Name	சோ ராமசாமி - Cho Ramaswamy
Publisher Name	தி அலையன்ஸ் கம்பனி - The Alliance Company